Co może świadczyć o depresji? Jakie są jej zauważalne symptomy?

Depresja jest chorobą, która w obrazie klinicznym przypominać może inne zaburzenia tzw. maski depresji, co za tym idzie Rodzice niejednokrotnie mogą być przekonani, że ich dziecko przeżywa okres buntu lub doświadcza problemów somatycznych, tymczasem za objawami tymi może kryć się depresja.

Jej objawy mogą być naprawdę różne i często są bardzo podobne, do tych występujących u dorosłych. Do szczególnych objawów depresji, które zwykle pojawiają się u dzieci możemy zaliczyć m.in. smutek, przygnębienie, obniżenie nastroju, płaczliwość, ale także odwrotnie nadmierną drażliwość, złość, wrogość w stosunku do innych.

Ponadto, w związku z depresją, może pojawić się apatia, ograniczenie albo rezygnacja z zainteresowań i aktywności, które dotychczas sprawiały frajdę, niechęć do podejmowania codziennych obowiązków np. dziecko nie chce chodzić do szkoły, uczyć się, wstawać rano, a także niskie poczucie własnej wartości, spadek energii, zaburzenia koncentracji, zwiększenie lub zmniejszenie apetytu, spowolnienie lub wręcz pobudzenie aktywności ruchowej, depresyjne myślenie („Jestem beznadziejny/a, gorszy/a” , „Wszystko jest bez sensu”), a także działania autoagresywne i myśli samobójcze.

Jakie mogą być przyczyny występowania depresji u dzieci?

Przyczyn jest naprawdę wiele. Może być to stres, za duże napięcie, problemy w szkole, relacje z rówieśnikami, traumatyczne doświadczenia, brak bliskich relacji, zbyt duża swoboda i luz, związana z brakiem obowiązków, ale także nadmierna ilość obowiązków i zadań do wykonania. Przyczyną stanów depresyjnych u dzieci może być także brak słońca, czego dobrym przykładem jest duży odsetek dzieci cierpiących na depresję w krajach skandynawskich. Bywa również tak, że stany depresyjne uwarunkowane są biologicznie, chodzi tu głównie o biochemię naszego mózgu.

Często rodzice nie wiedzą jak reagować na niepokojące zachowania dziecka, które mogą świadczyć o depresji.
Czy jest jakiś schemat postępowania w takim przypadku?

Nie ma określonego schematu działania. Każdy przypadek jest inny i należy go rozpatrywać indywidualnie. Ważne jest odpowiednie podejście do dziecka. Rodzice nie powinni nadmiernie naciskać i wywierać wpływu (komentarze czy uwagi typu „weź się w garść” prawdopodobnie nie przyniosą efektu, jeśli będziemy mieli do czynienia z depresją kliniczną). Zły humor, smutek, rozdrażnienie z powodu sprzeczki z kolegami, czy otrzymania złej oceny nie zawsze muszą oznaczać depresję. Natomiast jeśli takie objawy zaczynają uniemożliwiać dziecku codzienne funkcjonowanie, należy zasięgnąć pomocy specjalisty.

Najważniejsza jest stała obserwacja zachowania np. dziecko kiedyś lubiło grać w piłkę, teraz zaprzestało takiej aktywności. Z jakiego powodu tak się stało?
Warto rozmawiać z dzieckiem o jego samopoczuciu, rozmowa powinna być jednak nienachalna, dziecko musi czuć, że zostało wysłuchane i zrozumiane.

Warto także raz jeszcze podkreślić, iż Rodzice powinni reagować zarówno na informacje pochodzące od samego dziecka, ale także na różne inne niepokojące sygnały, jak np. zmiana dotychczasowego zachowania w relacjach z rówieśnikami, rezygnacja z aktywności, którą dziecko dotychczas lubiło. Ważne mogą okazać się również osoby z bliskiego otoczenia dziecka, które zaobserwowały określoną zmianę. Wczesna interwencja polegająca na pomocy psychologicznej może przeciwdziałać pogłębieniu się problemu związanego z obniżonym nastrojem.

*Artykuł napisany na podstawie rozmowy z psychologiem BetaMed- Kamilem Kosem.

Jeśli potrzebujesz konsultacji psychologicznej

Zadzwoń i umów wizytę: ☎ 32 420 29 00, ? 519 308 200

https://betamed.pl/psycholog/